ارز فیات (FIAT)

پول فیات چیست؟

پول فیات یک ارز صادر شده توسط دولت است که توسط یک کالای فیزیکی مانند طلا یا نقره پشتیبانی نمی شود، بلکه توسط دولتی صادر کننده آن پشتیبانی می شود.

ارزش پول فیات از رابطه بین عرضه و تقاضا و ثبات دولت صادرکننده به جای ارزش کالایی که پشتوانه آن است، به دست می‌آید.

اکثر ارزهای کاغذی مدرن، ارزهای فیات هستند، از جمله دلار آمریکا، یورو و سایر ارزهای اصلی جهانی.

ارزش پول های فیات در اکسچنج ها و از طریق رابطه بین عرضه و تقاضا بدست می آید.

برخی کشور ها برای توسعه صادرات سیاست های پولی خاصی را دنبال میکنند و تلاش میکنند ارزش پول خود کمی پایین تر از معمول نگه دارند.

برعکس برخی از کشورها مانند کشورهای صادر کننده نفت وظیفه دارند تا حد امکان ارزش پول خود را بالاتر از حد معمول نگه دارند تا به واردات کالاهای غیر ضروری دامن بزنند و زمینه های خروج ارز به کشور های غربی را فراهم کنند.

درک فیات مانی

اصطلاح “fiat” یک کلمه لاتین است که اغلب به عنوان “آن را باید” یا “اجازه دهید انجام شود” ترجمه می شود.

بنابراین، ارزهای فیات فقط به این دلیل ارزش دارند که دولت آن ارزش را حفظ می کند.

هیچ فایده ای برای فیات کردن پول به خودی خود وجود ندارد.

پول فیات زمانی به وجود آمد که دولت ها از یک کالای فیزیکی با ارزش مانند طلا یا نقره سکه ضرب می کردند یا پول کاغذی را چاپ می کردند که می توانست برای مقدار مشخصی از کالای فیزیکی بازخرید شود.

با این حال، فیات غیرقابل تبدیل است و صرفاً به این دلیل که هیچ کالایی پشتوانه آن وجود ندارد، قابل بازخرید نیست.

از آنجایی که پول فیات به ذخایر فیزیکی مانند ذخیره ملی طلا یا نقره مرتبط نیست، خطر از دست دادن ارزش به دلیل تورم یا حتی بی ارزش شدن در صورت تورم فوق العاده را دارد.

در برخی از بدترین موارد ابر تورم، مانند مجارستان بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم، نرخ تورم می تواند در یک روز دو برابر شود.

علاوه بر این، اگر مردم اعتماد خود را به پول یک کشور از دست بدهند، پول دیگر ارزشی نخواهد داشت.

این بسیار متفاوت از ارزی است که برای مثال طلا پشتوانه آن است.

به دلیل تقاضا برای طلا در جواهرات و تزئینات و همچنین ساخت دستگاه های الکترونیکی، کامپیوترها و وسایل نقلیه هوافضا، ارزش ذاتی دارد.

تاریخچه فیات مانی در ایالات متحده

دلار آمریکا هم به عنوان پول واقعی و هم ارز قانونی در نظر گرفته می شود که برای بدهی های خصوصی و دولتی پذیرفته می شود.

مناقصه قانونی اساساً هر ارزی است که یک دولت قانونی اعلام کند. بسیاری از دولت‌ها ارز فیات صادر می‌کنند، سپس با تعیین آن به عنوان استاندارد بازپرداخت بدهی، آن را به عنوان ارز قانونی تبدیل می‌کنند.

پیش از این در تاریخ ایالات متحده، پول این کشور با پشتوانه طلا (و در برخی موارد، نقره) بود.

دولت فدرال با تصویب قانون بانکداری اضطراری در سال 1933 به شهروندان اجازه مبادله ارز با طلای دولتی را متوقف کرد.

استاندارد طلا که از پول ایالات متحده با طلای فدرال حمایت می کرد، در سال 1971 زمانی که ایالات متحده نیز صدور طلا به دولت های خارجی را در مبادله متوقف کرد، به طور کامل پایان یافت.

از آن زمان، دلارهای ایالات متحده توسط “ایمان و اعتبار کامل” دولت ایالات متحده، “پول رایج (Legal Tender) برای همه بدهی ها، دولتی و خصوصی” پشتیبانی می شود، اما “قابل بازپرداخت با پول قانونی در خزانه داری ایالات متحده یا در هیچ کشوری نیست.

بانک فدرال رزرو،” همانطور که قبلاً ادعا می شد اسکناس های دلار آمریکا را چاپ می کرد.

از این نظر، دلار آمریکا اکنون به جای «پول قانونی» که می‌تواند ارز فیات (FIAT) با طلا، نقره یا هر کالای دیگری مبادله شود، پول رایج یا «مناقصه قانونی» است.

مزایا و معایب فیات مانی

مزایای پول فیات

به عنوان یک ارز خوب عمل می کند اگر بتواند نقش هایی را که اقتصاد یک کشور به واحد پولی خود نیاز دارد که عبارتند از :

همچنین دارای اعتبار عالی است، به این معنی که تولید آن مقرون به صرفه تر از ارزی است که مستقیماً به یک کالا وابسته است.

ارزهای فیات در قرن بیستم تا حدی به این دلیل محبوبیت پیدا کردند که دولت ها و بانک های مرکزی به دنبال محافظت از اقتصاد خود در برابر بدترین اثرات رونق و رکود طبیعی چرخه تجاری بودند. از آنجایی که پول ثابت مانند طلا منبع کمیاب یا ثابت نیست، بانک‌های مرکزی کنترل بسیار بیشتری بر عرضه آن دارند که به آنها قدرت مدیریت متغیرهای اقتصادی مانند عرضه اعتبار، نقدینگی، نرخ بهره و سرعت پول را می‌دهد.

به عنوان مثال، فدرال رزرو ایالات متحده دارای وظایف دوگانه برای پایین نگه داشتن نرخ بیکاری و تورم است.

معایب

با این حال، بحران وام مسکن در سال 2007 و رکود مالی متعاقب آن، این باور را کاهش داد که بانک‌های مرکزی لزوماً می‌توانند با تنظیم عرضه پول از رکود یا رکود جدی جلوگیری کنند.

نبض بانک:منظور از پول فیات Fiat چیست؟

پول یا ارز فیات Fiat چیست ؟ پول فیات به واحد پولی گفته میشود که دولت‌ها آن را منتشر می‌کنند اما پشتوانهٔ فیزیکی (مانند طلا ، نقره) ندارد . ارزش این نوع پول به‌جای آنکه وابسته به ارزش ذاتی دارایی‌هایی دیگر به‌عنوان پشتوانه باشد، ناشی از ارتباط بین میزان عرضه و تقاضا است.

ازنظر تاریخی، اکثر واحدهای پولی از پشتوانه‌های کالایی مثل طلا و نقره بهره برده‌اند درحالی‌که پول فیات صرفاً بر باور عمومی نسبت به وضعیت اقتصادی استوار است.

از آنجا که این نوع واحد پولی بر پشتوانه‌ای استوار نیست، می‌تواند به دلیل ریسک سقوط ارزش ناشی از تورم‌های شدید تحت تأثیر قرار گیرد. درواقع اگر جامعه اعتماد خودش را نسبت به یک پول کاغذی مثل دلار آمریکا از دست دهد آن واحد پولی دیگر ارزشی نخواهد داشت.

این شرایط با وضعیت طلا متفاوت است زیرا طلا به‌صورت تاریخی به‌عنوان جواهر و زیورآلات استفاده می‌شده و امروزه کاربردهای وسیعی در صنایع الکترونیک، کامپیوتر و هوافضا دارد.

امروزه اکثر واحدهای پولی، پول فیات هستند و فاقد هرگونه ارزش ذاتی می‌باشند و صرفاً به‌عنوان وسیلهٔ پرداخت از آن‌ها استفاده می‌شود. پول فیات در طول قرن بیستم به‌خصوص پس از فروریزی سیستم برتون وودز، زمانی که ایالات‌متحده توقف برابری دلار و نرخ طلا را اعلام کرد، رشد چشمگیری نمود.

پول فیات به‌عنوان یک نوع پول، خدمات قابل‌توجهی را در جهت رشد اقتصادی در چهارچوب نقش‌های یک واحد پولی متعارف ایفا نموده است، کارکردهایی ازجمله ذخیره کردن ارزش، فراهم کردن یک واحد شمارش و ابزار مبادله.

پول یا ارز فیات (Fiat Currency) چیست؟

ارز فیات یا پول بی‌پشتوانه مانند دلار آمریکا، در حقیقت یک پول قانونی است که ارزش خود را از دولت صادرکننده‌اش می‌گیرد و برخلاف پول کالایی ارزش آن به یک کالای فیزیکی بستگی ندارد. فیات از واژه لاتین به همین نام و به معنی «بگذارید انجام شود» گرفته شده‌ می‌باشد. دولتی که پول فیات را چاپ می‌کند، عامل تعیین‌کننده در ارزش آن می‌باشد. هَم‌اکنون اکثر کشورها از سیستم ارز فیات برای خرید کالا، خدمات، سرمایه‌گذاری و سپرده‌گذاری استفاده می‌کنند. این سیستم پولی در حقیقت جایگزین استاندارد طلا و پول کالایی شده می‌باشد.

پیدایش پول فیات

منشا پیدایش پول فیات به قرن‌ها پیش در کشور چین و زمانی که استان سیچوآن تصمیم گرفت پول کاغذی خود را در قرن ۱۱ چاپ کند، برمی‌گردد. در نخست این پول به ابریشم، طلا یا نقره قابل تبدیل بود. اما در نهایت با روی کار آمدن قوبلای خان، سیستم ارزی فیات را در قرن ۱۳ به راه انداخت. این سیستم ارزی برای امپراتوری مغول گران تمام شد، به طوری که مورخان هزینه‌کردن‌های بی‌رویه و ابرتورم ناشی از آن را از دلایل اساسی سقوط این امپراتوری می‌دانند.

در قرن ۱۷ام پول فیات در قاره اروپا و کشورهای اسپانیا، هلند و سوئد نیز مورد استفاده جای گرفت. سیستم ارز فیات در سوئد با شکست روبرو شد و دولت آن را با استاندارد نقره جایگزین کرد. در دو قرن آتی، فرانسه نو و مستعمرات سیزده‌‌گانه در آمریکای شمالی نیز این سیستم را به کار گرفتند و بعدها دولت فدرال ایالات متحده نیز از آن استفاده کرد.

در قرن ۲۰ام میلادی دولت ایالات متحده بار دیگر به سیستم پول کالایی تغییر جهت داد و از سال ۱۹۳۳ به بعد دولت، مبادله پول‌های کاغذی با طلا را ارز فیات (FIAT) متوقف ساخت. در سال ۱۹۷۲ نیز به دستور رئیس‌جمهور وقت، ریچارد نیکسون، ایالات متحده استاندارد طلا را کنار گذاشت و افول سیستم پولی با پشتوانه را با استفاده از پول فیات در مقیاس جهانی رقم زد.

ارزهای فیات و استاندارد طلا

استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس‌های کاغذی به طلا را می‌داد. در حقیقت پشتوانه تمامی پول‌های کاغذی منابع محدود طلا بود که از طریق دولت نگهداری می‌شد. تحت سیستم ارزی با پشتوانه طلا، دولت‌ها و بانک‌ها تنها در صورت داشتن ذخایر طلا، قادر به معرفی مقدار برابری از ارز جدید به اقتصاد بودند. این سیستم پولی، جلوی دولت را از خلق پول و افزایش ارزش آن تنها بر مبانی فاکتورهای اقتصادی می‌گرفت.

در سوی دیگر، تحت سیستم ارز فیات پول دیگر به حاویی یا کالای به خصوصی قابل تبدیل نیست. دولتمردان با پول‌های فیات، به طور مستقیم می‌توانند بر روی ارزش ارزهای ملی تاثیر گذاشته و آن را به شرایط اقتصادی کشور پیوند زنند. در این سیستم پولی، دولت و بانک‌های مرکزی اساسی‌ترین نقش ارز فیات (FIAT) را در روبروه با رویدادهای مالی مختلف مانند ایجاد بانکداری ذخیره کسری یا تسهیلات کمی ایفا می‌کنند.

طرفداران استاندارد طلا بر این باورند که این سیستم ارزی به دلیل پشتیبانی شدن از طریق یک حاویی فیزیکی و باارزش، از ثبات بیشتری برخوردار می‌باشد. در مقابل طرفدران پول‌های فیات عقیده دارند که قیمت طلا به خودی خود بی‌ثبات می‌باشد. در قالب این مفهوم، ارزش هر دو نوع سیستم پولی نوسان خواهد داشت. اما در سیستم ارزی فیات، دولت در دوران اضطرار اقتصادی انعطاف بیشتری در اقدامات ضروری خواهد داشت.

مزایا و معایب پول‌ فیات

متخصصین حوزه مالی و اقتصاددانان در حمایت از ارزهای فیات هم عقیده نیستند. مدافعان و مخالفان آن مزایا و معایب زیر را برای ارزهای فیات مطرح می‌کنند:

کمیابی (Scarcity): پول‌ فیات از کمیابی کالا یا حاویی فیزیکی مانند طلا تاثیر نمی‌پذیرد.

هزینه: خلق پول فیات از نظر اقتصادی درمورد پول کالایی مناسب‌تر می‌باشد.

واکنش‌پذیر: پول فیات این قدرت را در اختیار دولت و بانک مرکزی قرار می‌دهد که درمورد بحران‌های اقتصادی انعطاف کافی را داشته باشند.

مبادلات بین‌المللی: ارزهای فیات از طریق تعداد زیادی از کشورها در سرتاسر جهان مورد استفاده قرار می‌گیرند. این باعث عرضه فرم قابل قبولی از پول برای مبادلات تجاری شده می‌باشد.

راحتی: برخلاف طلا، پول فیات به ذخایر فیزیکی که نیازمند نگهداری، محافظت، نظارت و دیگر امور هزینه‌زا باشد، نیست.

نبود ارزش ذاتی: ارزهای فیات فاقد ارزش ذاتی می‌باشند. این به دولت‌ها امکان «خلق پول از هیچ چیز» را می‌دهد که می‌تواند به ابرتورم و در نهایت سقوط سیستم اقتصادی یک کشور منجر شود.

سابقه تاریک: از نظر نمونه‌های تاریخی، پیاده‌سازی سیستم‌ ارزی فیات معمولاً به سقوط نظام‌های مالی ختم شده است که بیانگر خطرناک بودن استفاده از این سیستم پولی می‌باشد.

ارز فیات و ارز دیجیتال

تنها مانندت بین ارز فیات و ارز دیجیتال در نداشتن پشتوانه فیزیکی آن‌همی‌باشد. در حالی که ارز فیات از طریق دولت‌ها و بانک‌های مرکزی کنترل می‌شود، ارزهای دیجیتال ماهیت غیرمتمرکزی دارند.

تفاوت آشکار این دو سیستم پولی، در نحوه ایجاد پول‌های جدید در هر یک از آن‌همی‌باشد. بیت کوین به عنوان نمونه برتر ارزهای دیجیتال، در مقایسه با پول‌های فیات که در کنترل بانک‌هاست و اساساً می‌توانند بدون هیچ پایه و اساسی به وجود آیند، عرضه و تعداد سکه محدودی دارد.

به عنوان شکل دیجیتالی پول، ارزهای دیجیتال هیچ قرین فیزیکی ندارند و به هیچ مرزی محدود نمی‌شوند. افزون بر این، تراکنش‌‌ها در ارزهای دیجیتال برگشت‌ناپذیر است در حالی که در ارزهای فیات اینگونه نیست.

لازم به اشاره است که بازار ارز دیجیتال دربرابر بازارهای سنتی و مبادلات ارزی بسیار کوچکتر و پرنوسان‌تر می‌باشد. این یکی از دلایلی است که مانع از فراگیر شدن و پذیرش گسترده این ارزها در عرصه بین‌المللی شده می‌باشد. اما با رشد بازار ارزهای دیجیتال، به احتمال زیاد نوسان آن نیز کمتر و کمتر می‌گردد.

نتیجه‌گیری

آینده هیچ یک از سیستم‌های ارزی از قطعیت لازم برخوردار نیست. در حالی که ارزهای دیجیتال راه‌ زیادی برای پیمودن و روبرو شدن با موانع مختلف در پیش دارند، تاریخ ارزهای فیات بیانگر آسیب‌پذیر بودن این نوع از پول بوده می‌باشد.

این از دلایل اساسی حرکت تعدادی از مردم به سوی سیستم ارز دیجیتال و استفاده از آن‌ها در تراکنش‌های مالی می‌باشد.

یکی از تفکرات اساسی بیت کوین و ارزهای دیجیتال، کشف شکل جدیدی از پول بر روی شبکه‌ای توزیع شده‌ و همتا به همتا بوده می‌باشد. بیت کوین می‌تواند به عنوان یک شبکه‌ی اقتصادیِ جایگزین نقش مهمی در آینده اقتصاد جهانی ایفا کند.

ارز فیات چیست و چه تفاوتی با ارزهای دیجیتال دارد؟

ارز فیات دقیقا هین پول هایی است که برای رد بدل کردن کالاهای خود استفاده میکنیم هر کشوری پول رایج خود را دارد در طول تاریخ بشریت همیشه برای مبادلات و رفع نیازهای انسان ها یک اوراق بها داری جابه جا شده و در نتیجه یک داد و ستد همیشه فروشنده و خریدار مبادلات خود را انجام داده اند. اما هیچ تضمینی برای آینده ارزهای فیات وجود ندارد.

دلیل اصلی آن هم تورم‌زا بودن ارزهای کاغذی یا همان فیاتمانی است. دلیل اصلی تورم‌زا بودن آن‌ها نیز حکومت‌های

کشورهای مختلف هستند که برای مقاصد مختلف دست به چاپ بدون حساب‌وکتاب ارز رایج خود می‌زنند . اما بیت کوین با توجه به محدود بودن تعداد و غیرمتمرکز بودن آن می‌تواند راه مناسبی برای جلوگیری از این ابر تورم‌ها در نظر گرفت. این در حالی است که رمز ارزها هنوز راه درازی را در پیش دارند.

تاریخچه پول کاغذی (فیات مانی)

مردم دنیا قرن ها پیش برای تبادل اقلام مورد نیاز خود از مبادله کالا به کالا استفاده می کردند. بعدها پول کاغذی در کشور چین چاپ شد. استان سی چوآن در قرن یازدهم میلادی صدور پول کاغذی یا همان فیات مانی را آغاز کرد. ابتدا امکان تبدیل این پول کاغذی به ابریشم، طلا و یا نقره وجود داشت ولی در نهایت طی قرن سیزدهم میلادی، یک سیستم ارز فیات تشکیل شد. مورخان نوشته اند که این سیستم پولی در سقوط امپراتوری مغول ها نقشی اساسی داشته است و هزینه‌ های بیش از اندازه و ابرتورم ریشه اصلی مشکلات آن بودند.

در قرن هفدهم میلادی، پول فیات در اروپا توسط کشورهای اسپانیا، سوئد و هلند مورداستفاده قرار گرفت. البته سیستم فیاتمانی در سوئد شکست خورد و دولت مجبور شد آن را کنار بگذارد و از نقره استفاده کند. در طول دو قرن بعدی فرانسه، مستعمرات آمریکا و سپس دولت فدرال ایالت متحده امریکا از ارز کاغذی یا همان فیاتمانی استفاده کردند و نتایج خوبی گرفتند. با فرارسیدن قرن بیستم میلادی، آمریکا دوباره استفاده از ارز کالا محور را در دستور کار قرارداد ، اما این بار به‌صورت محدود. در سال ۱۹۳۳ ، دولت امکان تبدیل پول کاغذی به طلا را از بین برد. در سال ۱۹۷۲ (دوران ریاست جمهوری نیکسون) ایالات‌متحده استاندارد طلا را کنار گذاشت و از سیستم ارز فیات یا همان پول کاغذی استفاده کرد. درنتیجه این اقدام، طلا در سطح جهانی از میان تبادلات و معاملات کنار گذاشته شد و کشورهای مختلف تصمیم گرفتند از فیات استفاده کنند. این سرآغاز پول‌های کاغذی از ابتدای تاریخ بشریت و تبادلات کالا به کالا تا به شکل امروزی بود.

ارزهای فیات چگونه کار می کنند؟

ارزهای فیات یا همان پول کاغذی امروزی توسط هیچ کالای فیزیکی پشتیبانی نمی شود، بلکه با اعتقاد افراد و دارندگان آن ارزشمند و به موجب دستورات دولتی و قانونی ارزش گذاری می شود. پول ارز فیات (FIAT) کاغذی به عنوان یک وسیله ذخیره سازی برای قدرت خرید و جایگزینی برای سیستم مبادله ای نقش بازی می کند. این به مردم اجازه می دهد تا محصولات و خدمات را همان طور که نیاز دارند، بدون نیاز به مبادله کالا با کالا خریداری کنند.

ارزش پول فیات بستگی به نحوه عملکرد اقتصادی یک کشور، نحوه اداره کشور و تأثیر این عوامل بر نرخ بهره بانکی دارد. کشوری که بی‌ ثباتی سیاسی را تجربه می‌ کند، احتمالاً دارای یک ارز فیات ضعیف و قیمت‌ های تورم زا است، که خرید محصولاتی که مردم نیاز روزانه دارند را برای آن ها دشوار می‌ کند. یک ارز فیات زمانی به خوبی کار می کند که عموم مردم به توانایی آن ارز اعتقاد و برای قدرت خرید، اعتماد کافی داشته باشند. همچنین باید اعتبار کامل دولت حاکم را برخوردار باشد و البته به میزان چاپ این ارزها توسط بانک های مرکزی دولت ها نیز مربوط است.

مزایا و معایب استفاده از ارز فیات

مهم ترین ویژگی ارز فیات (FIAT) ارزهای فیات، بر خلاف کالاهایی مانند طلا، مس و نقره، ثبات ارزش آن است. استفاده از پول فیات در قرن بیستم رایج شد، زیرا دولت ها و بانک ها برای محافظت از اقتصاد خود در برابر رکودهای مکرر چرخه تجاری وارد عمل شدند. ارزهای مبتنی بر کالا به دلیل چرخه تجاری منظم و رکودهای دوره ای نوسان داشتند. بانک های مرکزی می‌ توانند در صورت نیاز پول کاغذی را چاپ یا نگهداری کنند و بر روی آن ها کنترل بیشتری در عرضه پول، نرخ بهره و نقدینگی داشته باشند.

به عنوان مثال، کنترل فدرال رزرو بر عرضه و تقاضای پول، آن را قادر ساخت تا بحران مالی جهانی سال 2008 را از آسیب رساندن بیشتر به سیستم مالی ایالات متحده و اقتصاد جهانی مدیریت کند. اگر چه پول فیات به‌ عنوان ارز باثبات‌ تری در دنیا دیده می‌ شود که می‌ تواند در برابر رکود کاهش یابد، اما بحران مالی جهانی خلاف آن را ثابت کرد. حتی فدرال رزرو که عرضه پول را کنترل می کند، نتوانست از وقوع بحران جلوگیری کند. منتقدان پول فیات استدلال می‌کنند که عرضه محدود طلا آن را به ارز ثابت‌ تری نسبت به پول فیات که عرضه نامحدودی دارد، تبدیل می‌ کند.

شکست ارزهای فیات

در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، بانک مرکزی زیمباوه به علت مشکلات اقتصادی، چاپ پول ملی خود را به میزان شگفت‌ انگیزی افزایش داد. این اقدام منجر به ابرتورم در این کشور شد و در سال ۲۰۰۸ نرخ تورم این کشور بین ۲۳۰ تا ۵۰۰ میلیارد درصد قرار داشت. قیمت‌ ها به سرعت در حال افزایش بودند و شرایط به حدی بد شده بود که مشتریان برای خرید مایهتاج روزانه خود دچار مشکل شده بودند. آن ها محبور به حمل کیسه‌ هایی پر از پول بودند. در اوج بحران اقتصادی این کشور، ۱۰۰ تریلیون دلار زیمباوه‌ ای، معادل ۴۰ سنت از ارز کشور آمریکا بود.

تفاوت ارز فیات با طلا در چیست؟

طلا امکان تبدیل اسکناس‌ های کاغذی به طلا را فراهم می‌کرد و پشتوانه تمام پول‌ های ارز فیات (FIAT) کاغذی این سیستم، مقداری مشخصی از این فلز گران بها بود که توسط دولت نگهداری می‌ شد. در یک سیستم ارزی کالا محور، دولت‌ ها و بانک‌ ها تنها در صورتی می‌ توانند ارز جدید وارد چرخه اقتصاد کنند که مقدار متناسبی از طلا در ذخایر خود داشته باشند. چنین سیستمی توانایی دولت برای تولید پول و افزایش ارزش آن (صرفا بر اساس فاکتورهای اقتصادی) را محدود می‌ کند. در اکوسیستم ارزهای فیات، پول را نمی‌ توان به چیز دیگری تبدیل کرد.

در این سیستم، مسئولین می‌ توانند به صورت مستقیم روی ارزش پول تاثیر گذاشته و افزایش یا کاهش قیمت آن را به شرایط اقتصادی وابسته کنند. بنابراین دولت‌ ها و بانک‌ های مرکزی‌شان اختیارات بیشتری خواهند داشت و با به کار گیری ابزارهای مختلف می‌ توانند نسبت به انواع شرایط و بحران‌ های اقتصادی، واکنش مناسب نشان دهند. بانک داری ذخایر کسری (Fractional Reserve Banking) و کاهش کمی (Quantitative easing) از جمله ابزارهایی هستند که این سیستم در اختیار دولت‌ ها و بانک‌ ها قرار می‌ دهد. طرفداران طلا ادعا می‌ کنند سیستم یک ارز کالا محور به دلیل پشتوانه فیزیکی و ارزشمندش، ثبات بیشتری دارد. در مقابل، طرفداران سیستم پولی فیات می‌ گویند که قیمت طلا هرگز با ثبات نبوده است. نوسان و تغییر در میزان ارزش، هم برای ارز کالا محور و هم برای ارز فیات اتفاق می‌ افتد، ولی در سیستم فیات، دولت در شرایط اقتصادی اضطراری اختیار عمل بیشتری دارد.

تفاوت ارز فیات با ارزهای دیجیتال

ارز فیات و ارزهای دیجیتال پشتوانه فیزیکی ندارند و این تنها وجه تشابه آن ها با یکدیگر است. در حالی که پول فیات توسط دولت‌ ها و بانک‌ های مرکزی کنترل می‌ شود، رمز ارزها اصولا به خاطر یک دفتر کل توزیع شده به نام بلاک چین، ساختاری غیر متمرکز دارند. نحوه تولید این دو نوع پول نیز کاملا متفاوت است. بیت کوین مثل بیشتر کریپتوکارنسی‌ ها، یک موجودی محدود و کنترل شده دارد، اما در مقابل، بانک‌ ها می‌ توانند هر مقدار از ارز فیات را بدون هیچ پیش نیازی و با توجه به صلاح دیدشان برای اقتصاد کشور، تولید کنند.

رمز ارزها پول دیجیتالی هستند و معادل فیزیکی ندارند و مرزی برای آن ها تعیین نشده است. بنابر این برای انجام تراکنش‌ های بین‌‌المللی محدودیت‌ های کمتری دارند. علاوه بر این، تراکنش‌ های رمزارزی برگشت‌ ناپذیر هستند و با توجه به ماهیت رمزارزها، دنبال کردن و پیگیری امور مالی در مقایسه با سیستم فیات بسیار دشوارتر خواهد بود. در حال حاضر، بازار ارزهای دیجیتال خیلی کوچک‌ تر و در نتیجه پُر نوسان تر از بازارهای سنتی است. این نوسان زیاد احتمالا یکی از دلایل اصلی پذیرفته نشدن رمزارزها در بخش اصلی اقتصاد بوده است، اما با ادامه رشد این اقتصاد نوپا و پخته شدن کاربران آن، نوسانات نیز کاهش خواهد یافت.

نظر شما در رابطه با ارز فیات و آینده آن ها چیست؟

دیدگاه خود را در بخش نظرات برای ما بنویسید.

سوالات متداول:

ارز فیات دقیقا هین پول هایی است که برای رد بدل ارز فیات (FIAT) کردن کالاهای خود استفاده میکنیم هر کشوری پول رایج خود را دارد در طول تاریخ بشریت همیشه برای مبادلات و رفع نیازهای انسان ها یک اوراق بها داری جابه جا شده و در نتیجه یک داد و ستد همیشه فروشنده و خریدار مبادلات خود را انجام داده اند. اما هیچ تضمینی برای آینده ارزهای فیات وجود ندارد.

تفاوت ارز فیات با ارزهای دیجیتال در چیست؟

ارز فیات و ارزهای دیجیتال پشتوانه فیزیکی ندارند و این تنها وجه تشابه آن ها با یکدیگر است. در حالی که پول فیات توسط دولت‌ ها و بانک‌ های مرکزی کنترل می‌ شود، رمز ارزها اصولا به خاطر یک دفتر کل توزیع شده به نام بلاک چین، ساختاری غیر متمرکز دارند. نحوه تولید این دو نوع پول نیز کاملا متفاوت است.

همه‌چیز راجع به ارزهای فیات

ارز های فیات به پول هایی اتلاق میشود که پشتوانه فیزیکی ندارند و ارزش آنها به کالا وابسته نیست بلکه دولت ها آنها را به عنوان یک پول قانونی عرضه میکنند که برای مصارف خرید کالا سرمایه‌ و سپرده‌گذاری استفاده میشود. دولت ها میتوانند از هیچی پول فیات تولید و چاپ کنند و ارزش آن را همان دولت ها هستند که تعیین میکنند و این نوع از ارز جانشین طلا و پول های کالایی شده است.

پیدایش پول فیات

پیشینه پول های فیات به قرن یازده آن هم چین که شروع به چاپ پول کاغذی کرد برمیگردد پس از آن در قرن 17 پول های فیات به قاره های دیگر نیز ورود پیدا کرد ولی فراگیری آن در تمام جهان و استفاده گسترده از آن به قرن بیستم بر میگردد.

کنترل پول فیات

دولت ها و بانک های مرکزی نقش اصلی در کنترل ارز های فیات را دارند که با توجه به رویداد های مختلف میتوانند از خود انعطاف نشان بدهند. پول های فیات بدلیل نداشتن پشتوانه طلا و کالایی از پایداری بالایی برخوردار نیستند و سابقه آن نشان داده است که ممکن است منجر به سقوط اقتصادی یک کشور در شرایط بحرانی بشود.

جنبه ارز فیات (FIAT) های مثبت و منفی پول فیات

پول های فیات بر خلاف طلا و کالاهای دیگر به راحتی تولید میشوند و نگهداری آن نیز آسان میباشد همچنین دولت ها میتوانند از هیچی پول فیات چاپ و عرضه بکنند بدون داشتن پشتوانه طلا و کالایی؛ پول های فیات ذاتا فاقد ارزش بوده و بلکه فقط کاغذ هستند و این امر باعث شده هزینه تولید آن کم باشد و همچنین کمیاب نبوده و مشکلی در این زمینه برایش پیش نمی‌آید. موردی که باید به آن اشاره کنیم خطرناک بودن ارزهای فیات میباشد بر اساس سابقه‌ای که این سیستم مالی نشان داده است معمولا به فروریختن نظام های مالی ختم شده است.

رابطه پول های فیات و دیجیتال

ارزهای دیجیتال نیز مانند ارزهای فیات بدون پشتوانه فیزیکی میباشند ولی از این لحاظ که پول های فیات در دست بانک ها میباشند ولی پول های دیجیتال غیرمتمرکز بوده و مقدار عرضه‌ی آنها نیز محدود میباشد و همچنین این ارزها از لحاظ فیزیکی در انحصار دولتی نبوده به هیچ مرزی محدود ارز فیات (FIAT) نیستند؛ از تفاوت های ارزهای فیات و ارزهای دیجیتال میتوان به نوسانات آنها نیز اشاره کرد؛ بازار ارزهای دیجیتال بسیار پرنوسان تر از بازار پول های فیات و بازار سنتی میباشد که همین امر باعث اعتماد کمتر جامعه به این ارزها شده است هرچند که در آینده با فراگیرتر شدن این ارزها این نوسانات نیز کمتر میشوند.

نتیجه‌گیری

این سیستم های مالی با توجه به پیشینه آنها از قطعیت بالایی برخوردار نیستند و آسیب‌پذیر بودن آنها برای همه ثابت شده میباشد.